Mijn fictieve pleidooi als ik de advocaat van mijn zaak zou zijn geweest. Ik werd bij de rechter-commissaris al veroordeeld. Ik kreeg de indruk dat de hele rechtsgang een toneelstukje was waar rechters niet of nauwelijks eigen denkwerk voor hoefden verrichten. De show wordt geschreven door scenaristen die boven de rechters staan. Bijvoorbeeld: de medewerker van de PI Alphen aan den Rijn die mij naar het politiebusje voor de rit naar Den Haag bracht, wist vóór aanvang van de rechtszaak al dat ik vrij zou komen. Dat stond op zijn papier. De Nederlandse rechtsstaat blijkt een showtje voor publiek en om een straf in de ogen van een verdachte te rechtvaardigen middels een zinloos ritueel. Rechters beslissen zelf niet werkelijk de straf. Ze zoeken niet naar waarheid of redelijkheid, maar naar versprekingen waar je ze op kunnen 'vangen'.