De heruitvinding van de slavernij

Hoe wereldleiders de energiecrisis zullen oplossen

Naarmate de wereldvoorraden aan fossiele brandstoffen vroeger of later opraken, zal ooit goedkope energie onvermijdelijk veel duurder worden. De kosten om een vat aan ruwe olie uit de grond te halen, stijgen al enkele decennia. Dat komt bijvoorbeeld omdat olieboeren steeds meer moeite moeten doen om nieuwe voorraden te vinden, die steeds dieper in de grond zitten.

Maar de wereldeconomie zal daardoor niet zomaar ineenstorten. In plaats van een ineenstorting zal de overgang van goedkope („gratis”) energie naar dure energie de energiehongerige beschavingen ertoe dwingen om steeds meer op menselijke arbeid te vertrouwen. Anders gezegd, het gemotoriseerde tijdperk komt tot een einde en arbeiders zullen de paardenkrachten moeten leveren.

Brandstof of arbeid?

Dit proces, de uitwisseling van brandstof tegen menselijke arbeid, is al langer gaande. Het proces drijft bijvoorbeeld de wereldwijde massamigraties aan, die vanuit armere naar rijkere landen stromen, om die laatstgenoemden van goedkope arbeid te voorzien. Daarmee maken rijke landen zich minder afhankelijk van de steeds duurdere olie, terwijl armere landen hun kans op welvaart ermee verspelen.

Men kan voorbeelden van dit proces niet ontkennen. De Europese Unie heeft in amper zestig jaar tijd al tientallen miljoenen migranten uit veelal islamitische, Afrikaanse en Oost-Europese landen binnengehaald (inclusief in de EU geboren nageslacht). Het aandeel EU-burgers met een islamitische herkomst steeg exponentieel en reikt nu tot boven de tien procent. Dat zijn bijna vijftig miljoen mensen, maar de overgrote meerderheid van hen bevolkt laaggeschoolde banen.

De Verenigde Staten worstelt al jaren met immigratiehervorming, bedoeld om de legale migratie van miljoenen Mexicanen en andere Latijns-Amerikaanse arbeiders mogelijk te maken. Ook zij zullen vooral de lagere klasse van de VS bevolken. We kunnen het proces zelfs waarnemen in Saoedi-Arabië, het land wiens olierijkdommen nu grote hoeveelheden Indiase en Aziatische gastarbeiders van een ‘salaris’ voorzien—onder omstandigheden die waarnemers „bijna-slavernij” noemen, aldus een rapport van de Human Rights Watch.

Waar armoede vandaan komt

Rijke landen zullen hun energieprobleem dus in groeiende mate opvangen middels de import van zo veel mogelijk (goedkope) arbeidsmigranten. Maar waarom zijn er eigenlijk zoveel arme mensen op aarde? Ligt armoede niet aan een oneerlijke verdeling van de welvaart, of speelt iets anders een rol?

Ecoloog Paul Colinvaux bestudeerde het probleem. In 1980 schreef hij een weinig gelezen, doch extraordinair boek namens The Fates of Nations (Het lot der naties). Daarin beargumenteert de auteur voor een biologische kijk op de vraag „waarom geschiedenis gebeurt”. In het boek ontkracht Colinvaux de mythe dat armoede overbevolking veroorzaakt, maar dat juist het omgekeerde waar is:

“Alle armoede wordt veroorzaakt door de voortdurende groei van een bevolking.”¹

Een groeiende bevolking veroorzaakt armoede. Wie dus denkt de wereldoverbevolking te kunnen bestrijden met welvaartsnivellering van rijk naar arm komt bedrogen uit. Colinvaux waarschuwt voor zulke politieke propaganda die ons wijsmaakt dat de grote gezinnen van Derde-Wereldbewoners wel in omvang zullen afnemen zodra we de armen onze welvaart hebben gegeven.

Dat denken we ten onrechte, omdat we correct waarnemen dat rijkere families inderdaad minder kinderen hebben. Maar rijke families hebben juist minder kinderen, omdat het veel duurder is om rijk nageslacht op te voeden. Arme mensen kunnen veel meer kinderen krijgen juist omdat ze arm zijn.

Zo leidt de wereldoverbevolking tot zowel een armenoverschot alsook een bijna oneindige aanvoer van goedkope arbeiders voor de industrieën van het rijke Westen.

Wat als de olie opraakt?

Colinvaux legt verder uit dat het Oude Rome tegen hetzelfde energieprobleem aanliep als het moderne Westen. Ook de Romeinen konden hun explosief groeiende energiebehoefte niet eenvoudig oplossen. De verbrandingsmotor bestond toen nog niet, dus moesten de Romeinen al vroeg slavenarbeid inzetten om de expansie van hun Rijk te ‘financieren’. Op het hoogtepunt van de Romeinse beschaving leefde de helft van de inwoners van Rome als slaaf.

Maar de vele slaven, die toch op zijn minst onderdak, een basisopleiding en dagelijks voedsel nodig hadden, putten de financiën van Rome uit, waardoor Rome op den duur failliet zou gaan. Ook de Europese Unie kijkt vandaag tegen eenzelfde lot aan. In tegenstelling tot Amerika, dat migranten geen uitkeringen gunt, zwicht de EU onder de druk van sociaal afhankelijke migranten, die met hun afhankelijkheid de schatkist leegroven.

Als Europa er niet in slaagt nieuwe energiebronnen aan te boren, dan eindigt de EU net als Rome in faillissement.

Massamuiterij

De leiders van Europa en Amerika zien in massa-immigratie een oplossing voor hoge energiekosten. Maar de massa-immigratie verandert de bevolkingssamenstelling drastisch en permanent. Overheden moeten de sociale onrust die zulke massamigratie teweegbrengt proberen te minimaliseren. Ze vermarkten deze migratiestromen daarom als ‘multiculturele vooruitgang’, of ‘sociaal verrijkend’, terwijl ze het ware motief verdoezelen.

Die waarheid is lelijk: de rijkere levens van de westerse middenklasse, en die van hun superrijke elites, zijn door de stijgende brandstofkosten eenvoudigweg te duur geworden. Europeanen stichten daardoor al geen grote gezinnen meer, omdat ze de kosten niet meer kunnen opbrengen om veel kinderen in relatieve rijkdom op te voeden. Voor het behoud van hun welvaart besparen ze noodgedwongen op kinderen.

Dat beleid heeft gevolgen. Aan het westerse opengrenzenbeleid lag namelijk nooit een morele goedheid ten grondslag, maar eerder een economische zwakte. Maar net als de oude Romeinen kunnen we onszelf niet eeuwig voor de gek blijven houden. Colinvaux voorspelt wat er zal gebeuren:

“Een aanvalsoorlog is het gevolg van de voortdurende bevolkingsgroei in een relatief rijke samenleving.”²

1Paul Colinvaux, The Fates of Nations: A Biological Theory of History (Penguin Books, 1983), 48.

2Ibid., 60.