Immigratieperikelen: Nunc aut nunquam

We zijn een immigratieland. Maar hoe is het zover gekomen? Het begon allemaal in Amerika, toen het land in 1965 de Kennedy Immigration Act invoerde om een nieuwe golf massa-immigratie te legaliseren. Ditmaal zouden de migranten niet uit het christelijke Europa komen, maar uit Mexico, Azië en elders.

De Zondvloed

De nieuwe migratiegolf werd het startschot voor een serie gebeurtenissen die het Westen onherkenbaar zouden veranderen. Als gevolg van de Kennedy Act trok Amerika tussen 1965 en 2015 meer dan 60 miljoen immigranten het land binnen. Dat is nog exclusief de 11 tot 30 miljoen illegalen die er achteraankwamen. De massaliteit leidde tot grootschalige omvolking. In dezelfde periode daalde het relatieve aandeel Europese Amerikanen van bijna 90% in 1960 tot ongeveer 72% in 2010.

Voor hun overleving vluchtten blanken weg uit de binnensteden op zoek naar de suburbs, de buitenwijken. In de top 100 grootste Amerikaanse steden vertegenwoordigen blanken (gemiddeld) minder dan 40% van de bevolking. Na amper een halve eeuw opengrenzenbeleid hebben niet-westerse migranten het stedelijke Amerika dus met succes gekoloniseerd.

Geheel volgens plan leidde deze zondvloed aan migranten tot enorme loondalingen. Het hield Amerika lang in het zadel van de wereldeconomie. Wat we tegenwoordig globalisering noemen, betekent eigenlijk gewoon vergroting van Amerikaanse afzetmarkten. Tegelijkertijd keken aan de andere kant van de oceaan jaloerse Europeanen moedeloos toe. Zij waren nog bezig het puin van de Tweede Wereldoorlog te ruimen, maar moesten toestaan dat Amerika hen op alle fronten uit de markt kon concurreren. Daarom zitten Europeanen nu aan de Starbucks-koffie en de McDonalds-boterham. Amerikaanse bedrijven hebben de Europese welvaart geroofd.

De BV Nederland

Maar Europese overheden sloegen met enig succes terug. Eind jaren zestig begonnen landen als Duitsland, Nederland en het Verenigd Koninkrijk de Amerikaanse strategie te kopiëren. Om toch iets van minimale onafhankelijkheid onder Amerikaans vazalschap te bewaren, zouden de Nederlandse premiers Den Uyl en zijn opvolger, Jodenhater Van Agt, begin jaren zeventig als in een een-tweetje het hek van de dam gooien. Ze vonden de opengrenzenpolitiek uit. Als de Amerikanen hun Mexicanen kregen, dan overtroffen wij ze met nog lager opgeleide Marokkanen. De discussie woedt nog of dat wel zo’n goed idee was.

“We”, oftewel de aandeelhouders van de BV Nederland, gingen op zoek naar het goedkoopst mogelijke personeel voor onze economie. Volgens PvdA-intellectueel Paul Scheffer waren het bedrijven als vrachtwagenbouwer DAF die in Marokko de arbeiders zelf kwamen selecteren. Marokkanen mét middelbareschooldiploma’s werden uitgelachen, want die waren te duur. We kozen doelgericht de allerdomsten uit om bij ons vuilnismannen te worden. Maar wie nou zegt last te hebben van deze olijke troetelmoslims is automatisch een racist. Dat slaat natuurlijk nergens op, want de massamigratie bleef niet zonder gevolgen: omvolking.

Omvolkingsbeleid

De loondalingen die de massamigraties in Amerika en Europa teweegbrachten, blijken vandaag de hoofdreden dat veel autochtonen geen laaggeschoold werk meer kunnen doen, omdat het ze simpelweg niet genoeg oplevert om hun bubbelhypotheek af te betalen. De politiek van de massamigraties eindigde ook in Europa in een demografisch omvolkingsbeleid, met de nadruk op beleid. De te duur geworden autochtone arbeiders, die hun ooit katholieke gezinnen steeds kleiner moesten gaan houden om te overleven, werden langzaamaan vervangen door een economisch goedkoper menstype dat ondanks een onmenselijk laag uurtarief wél 4 tot 5 kinderen kon ‘opvoeden’.

Ook dit keer kwamen de gastarbeiders dus niet vanzelf. Ze kwamen af op de lokroep van de lelijkste Duitse Sirene, Angela Merkel. Net als in het verhaal van Ulysses zouden velen de verdrinkingsdood vinden. De miljoenen nepvluchtelingen die vandaag via Libië-Italië, Turkije-Griekenland of Marokko-Gibraltar Europa bereiken zijn in werkelijkheid allemaal gastarbeiders. Westerse mediabeelden zulke asielsukkels weliswaar uit als de verdronkenen en de geredden, maar schroomt tegelijkertijd niet om zelf een willekeurig kind te verdrinken als dat toevallig een emotionele foto oplevert. De Frontex-veerdienst vist de drenkelingen nog net binnen internationale wateren op, met de haven van Tripoli in zicht.

Rechtsaf

Zowel in Amerika als in Europa staan de autochtone c.q. blanke lagere klassen onder immense druk. Autochtone arbeiders die al niet konden concurreren met MOE-landers die voor één Euro per uur in de Rotterdamse haven werken, kunnen dat zeker niet met zwarte Afrikanen die genoegen nemen met een bordje eten voor hun ‘vrijwilligerswerk’. Het is de heruitvinding van de slavernij verpakt als humanitaire hulp. Daarom zegt Nederland nu: rechtsaf, grenzen dicht!

Wat er nu in Europa gebeurt, heeft allemaal niets meer te maken met het behoud van “onze verworvenheden”, maar met een race to the bottom, een uitputtingsslag tussen Amerika en Europa om te kijken wie de meeste migranten kan absorberen zonder eraan ten onder te gaan. Als we het tij niet gauw keren, dan is straks de middenklasse aan de beurt om de klappen op te vangen. Bedenk daarbij dat een geïslamiseerde Nederlandse middenklasse zeker niet meer zal komen zwaaien voor de Oranjes. Dan is het over en uit met de democratie en met onze cultuur.

Erop of eronder

Als we zo doorgaan, zullen beide continenten aan de massamigraties bezwijken. Wat we massamigratie noemen is eigenlijk gewoon een buitenlandse invasie. Het zijn geen gelukszoekers, geen vluchtelingen, geen migranten, maar indringers, rovers en verkrachters. China, Turkije, Rusland en de Arabische wereld hoeven niets anders te doen dan als aasgieren het einde van onze beschaving af te wachten. Tenzij we in opstand komen. Eerst geweldloos, maar als het moet met geweld. Wat onze collectieve overleving aangaat is het zoals onze commando’s zeggen: nunc aut nunquam. Nu of nooit. Erop of eronder.