Johannes MK (nl)

Sinds de dag dat Lodewijk Asscher, nu lijsttrekker voor de Partij van de Arbeid, als 27-jarige zitting nam in de Amsterdamse gemeenteraad liet hij een spoor van financiële verwoesting achter. 1 Alles wat de politicus aanraakte veranderde in puin, maar telkens promoveerde hij net op tijd weg om zich niet voor de gevolgen te hoeven verantwoorden. 2 Wat drijft Asschers verwoestingsdrang? Niet Joods In een interview met Esther Voet voor het Nieuw Israëlietisch Nieuwsblad gaf Asscher zijdelings iets van verborgen emotionele pijn bloot:

Definitieverwarring met de Anne Frank Stichting Willem Wagenaar van de Anne Frank Stichting stelde in opdracht van de Expertise-unit Sociale Stabiliteit (ESS) van het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (MinSZW) een lijst met extreemrechtse groeperingen op. Het Ministerie wil inzicht krijgen in groepen die zich tegen de komst van asielzoekerscentra zouden kunnen verzetten. 1 Ten eerste valt op dat Wagenaar met ‘extreemrechts’ uitsluitend autochtone groeperingen aanduidt. Extreemrechtse clubs als de Moslimbroeders of Likud Nederland komen niet op de lijst voor. Ten tweede valt op dat zulke ‘onderzoeken’ steevast over asielzoekers en vluchtelingen spreken, maar nooit het onderscheid maken tussen economische of criminele migranten, wat autochtoon verzet tegen hen zou kunnen verklaren.

Het geloof in politieke vooruitgang als vervanging voor oprecht religieuze saamhorigheid Als mensen aan de dood worden herinnerd, versterkt hun geloof in sociale en morele vooruitgang, zeker wanneer die mensen niet erg gelovig zijn. 1 In onze tijd van deconfessionalisering heeft zodoende een groeiend aantal mensen oprechte religie vervangen voor een geloof in progressieve politiek. Maar de geschiedenis waarschuwt ons. Decennia nadat Karl Marx religie het “opium van het volk” 2 noemde, verklaarde Soviet-premier Vladimir Lenin de oorlog. Ook al was de meerderheid van de Russen in de twintigste eeuw gelovig, Lenin en zijn opvolger Stalin zouden twee decennia lang antireligieuze campagnes voeren tegen hun eigen volk.

De mens en zijn lange klim van lijfeigenschap naar vrijheid Sinds de dag dat de mens uit de wildernis ontwaakte, heeft hij over de vraag lopen peinzen hoe met anderen in een samenleving te leven. Wat we vandaag samenleving noemen dook meer dan vijfduizend jaar geleden op in het oude Mesopotamië, 1 het gebied gelegen tussen de rivieren Eufraat en Tigris in huidig Irak. Maar afgezien van snelle ontwikkelingen op het gebied van wetenschap en technologie zijn de basispijlers van beschaving vrij weinig veranderd. Net als de oude Soemeriërs, Akkadiërs en Babyloniërs vertrouwen hedendaagse samenlevingen op landbouw, veehouderij, kinderonderwijs, het bouwen van steden en het plannen van economieën. Duizenden jaren lang heeft het vooruitzicht van drank en vrouwen jonge mannen verleid om in de grote stad te komen werken 2 waar regerende families ofwel hun arbeid zouden uitbuiten, ofwel bij gelegenheid een mannenoverschot zou wegsturen om in oorlogen te vechten.

Samenvatting van het boek ‘De neergang’ door professor David Engels Binnen twintig tot dertig jaar zullen er door heel Europa burgeroorlogen uitbreken, vergelijkbaar met oorlogen die Spartacus voor de val van de republiek tegen Rome voerde. Dat voorspelt professor David Engels van de Vrije Universiteit Brussel in een (zoals gewoonlijk) onderbelicht boek Le Déclin ( De neergang ) dat in 2014 ook in het Duits werd vertaald als Auf dem Weg ins Imperium ( Op weg naar het keizerrijk ). Volgens de Brusselse geschiedkundige zijn de gelijkenissen tussen het verval van de huidige Europese Unie en de val van de Romeinse republiek zó groot, dat burgeroorlog ook bij ons onvermijdelijk is geworden. Landen als Duitsland en Frankrijk zullen dan ophouden te bestaan. In plaats daarvan zullen gewapende paramilitaire groeperingen eigen staten uitroepen.

Om de toekomst voor ons nageslacht veilig te stellen moeten we de mislukte multiculturele samenlevingen ongedaan maken Het linkse experiment is op sterven na dood. De progressieve politiek die de toekomst van onze kinderen vergokte in het casino van de globalisering is bankroet. Terwijl hordes indringers zich voor en achter onze grenzen ophouden, verzamelen de donderwolken zich boven Europa. Er is een storm op komst. Het volk dat altijd sterker was dan alle anderen moet weer de rusteloze en stormachtige kant van haar karakter tonen. Zouden we met zeven miljard mensen op Aarde echt niet zelf mogen bepalen wie er bij ons komt wonen? Zelfs al zouden we het hele land in een blik sardientjes veranderen, dan nog passen niet alle mensen erbij. Om het land leefbaar te houden moet je dus leren discrimineren , namelijk een selectief grensbeleid voeren. Maar in plaats van keuzes durven maken bezweren progressieve politici dat we vooral passief moeten blijven. We moeten alle nieuwkomers zonder pr...