Toen politieke correctheid nog niet bestond: De strijd om Europese cultuur

In 1953 besloot de Albanese regisseur Yutkevich het leven van zijn lands grootste held te portretteren, George Skanderbeg, een waargebeurd verhaal.

Vernoemd naar de Turkse naam voor Alexander de Grote uit Macedonië werd Skanderbeg als kind door de Ottomaanse Turken ontvoerd. Hij zou als moslim en als slaaf worden opgevoed.

Twintig jaar lang zou hij de meest gevreesde strijder worden, zelfs in gevechten tegen de Albanezen. Hij verzekerde vele overwinningen voor het Ottomaanse Rijk als leider van de Janitsaren, een elite-eenheid bestaande uit gevangen genomen buitenlanders.

Maar Skanderbeg kreeg heimwee en keerde uiteindelijk terug naar zijn volk. Hij omarmde de tradities van zijn geboorteland en bekeerde zich weer tot het christendom. De volgende dertig jaar tot zijn dood zou hij de Albanezen verenigen en de Ottomanen ervan weerhouden Albanië in te nemen.

Islam kon noch Skanderbeg’s Europese ziel uitwissen noch die van het Albanese volk. Zijn campagnes tegen de machtige Turken hielpen Europese cultuur te beschermen. In de film legt een ondersteunende acteur uit waarom:

“Wat doen de Turken überhaupt in Albanië? Het is voor hen de brug. De sprong van hier brengt hen naar Europa.”

Vandaag zou de film niet langs de censuur komen. Het is een uiterst politiek incorrecte film, zonder een greintje van Hollywoods zelfhaat.

Bij zijn thuiskomst in Albanië spreekt Skanderbeg tot zijn volk, terugblikkend op zijn tijd bij de Turken:

“Ik zou jullie iets willen vertellen. Vandaag is de gelukkigst dag van mijn leven. Twintig jaar lang heb ik onder honden geleefd alsof ik zelf een hond was. Nu mag ik eindelijk weer een mens zijn.”

Kun je een Europese leider voorstellen die dit zegt over opgroeien met diversiteit? Vijftig jaar lang hebben open grenzen Europeanen en Amerikanen gedwongen als migranten onder migranten te leven in de landen van hun voorouders.

Wanneer begon dit, dit geloof dat we allemaal gelijk zijn? Onze progressieve leiders hebben zo hard geprobeerd om Afrikaanse en Aziatische migranten onze gelijken te maken, maar ze bereikten het omgekeerde. Ze maakten ons gelijk aan de migranten.

Yutkevich schilderde moslims af als schuimbekkende barbaren die Griekse beelden kapotslaan. Maar het was niet alleen zijn vooroordeel. In onze tijd hebben we gezien hoe ISIS de historische stad van Palmyra verwoestte. We hebben gezien hoe moslims hun energie verkwisten aan het kapotslaan van westerse kunst.

Als je je ooit hebt afgevraagd waarom zoveel Griekse en Romeinse kunstwerken hun gezichten kwijt zijn geraakt, nou dat komt omdat moslimse indringers ze door de eeuwen heen inderdaad kapot hebben geslagen. Waarom komt toch deze haat voor menselijkheid vandaan?

Opgevoed door gezichtsloze moeders achter de sluier maakt misschien niets een moslim kwader dan de blik op het gezicht van een Europese vrouw.

Ondanks vrouwen in islam waren de vrouwen in Albanië geen slaven van hun mannen. Nadat ze Skanderbeg een zoon heeft gegeven, speelt de vrije vrouw Mamitsa de rol van een Wagneriaanse Walkure. Tot de tanden gewapend trekt ze met de mannen ten strijde tegen de moslims.

Ze sterft, maar de Albanezen leven voort. Europese geschiedenis zit vol met zulke opofferingsgezindheid.

Net als Skanderbeg werd een Duitse jongen genaamd Arminius gevangen genomen door de Romeinen rond de tijd van Christus. Hij ontving Romeins burgerschap en werd lid van de lagere Romeinse adel. Maar zoals een historicus uitlegt, voelde hij zich waarschijnlijk nooit één van hen.

Ook Arminius keerde terug naar huis. Ook hij verenigde zijn mensen. Nadat hij generaal Varus voor de gek had gehouden om een kortere route door het Teutoburgse woud te nemen, vernietigden de Germaanse geallieerden zijn legioenen, wat de Romeinse expansie naar het noorden tot een halt bracht.

Massamigratie heeft het Westen multicultureel gemaakt, maar het is slechts een kwestie van tijd voor mensen van Europese afkomst zichzelf weer zullen doen laten gelden.

We zullen nooit Afrikanen of Aziaten worden. Wij zijn Europeanen. Met geduld zullen we onze steden van het multiculturalisme en van diversiteit bevrijden. En wanneer we dat doen, dan zullen toekomstige historici het mooiste verhaal ooit opschrijven.