Sinds de Tweede Wereldoorlog lijkt het wel, dat er geen ‘generatiewisseling’ heeft plaatsgevonden.
De stroming die zichzelf progressief noemt, leeft met het idee nooit meer opnieuw over zaken als abortus te hoeven nadenken, omdat zij dit reeds in het verleden gedaan hebben. De visie van ‘progressie’ is dat zij steeds nieuwe stappen zetten zonder een oude over te hoeven doen. Hierin ligt de grootste fout in het progressieve denken, want de wereld om ons heen verandert met de dag. Het is soms noodzakelijk om opnieuw over oude zaken na te denken. Hetzelfde geldt voor een conservatieve stroming die vasthoudt aan de zaken uit het verleden.
Er is maar één fenomeen dat dit probleem kan overwinnen: de generatiewisseling! De nieuwe generatie mensen, die de energie hebben om weer opnieuw over alle zaken na te denken, zal de maatschappij kunnen aanpassen aan de veranderde omstandigheden. Een jonge generatie—in eerste instantie progressief—hoort over alle zaken opnieuw na te denken en vervolgens de oude generatie van haar troon te stoten. Daarna zal de nu conservatieve generatie enkele decennia regeren. Wanneer de volgende generatie sterk genoeg is, zal deze de oude omver moeten werpen. De cirkel is rond.
Ik zie de maatschappelijke generatiewisseling als de enige mogelijkheid waarmee volkeren zich kunnen aanpassen aan veranderde omstandigheden. Pim Fortuyn schreef in een van zijn boeken dat de grootste fout van de laatste decennia het uitblijven van een generatiewisseling was. De generatie van de Rosenmöllers en de Ad Melkerts had zich moeten losbreken van de generatie van Wim Kok. In plaats daarvan hebben zij als keurige schooljongens het oude gedachtegoed uit hun hoofd geleerd en verder uitgedragen, zonder zelf erover na te denken, en zonder protest. WO2 heeft daarbij een grote rol gespeeld. De psychologische klap was zo sterk dat de volgende generatie niet zomaar de oude durfde aan te vallen.
Een nieuwe generatie die niet tegen de oude op durft te boksen, die niet de oude autoriteit in twijfel durft te trekken en niet de moed heeft om af te wijken van de oude doctrines, is een generatie die niet thuishoort in de geschiedenisboeken. Vergeet hen maar zo gauw mogelijk. Het mislukken van de multiculturele samenleving is niet te verwijten aan multicultuur zelf, maar aan de mensen erachter, die te zwak en laf waren om op te komen voor de rechten van hun eigen generatie.
In feite is de vraag om een nieuwe beweging niets anders dan de nood aan een generatiewisseling. De oude generatie is altijd de politiek-correcte generatie en de nieuwe de politiek incorrecte. Net als het verhaaltje van opa over “die goeie ouwe tijd” en “de jeugd van tegenwoordig”.
Wie wil losbreken, krijgt het verwijt niet progressief te zijn en zelfs letterlijk “terug te willen keren naar de jaren 50”. Eigenlijk zit daar wel een kern van waarheid in. De laatste keer dat er nog ergens nieuwe ideeën over gevormd werden, dat was in de jaren 50. Dat is wat wij moeten doen: opnieuw nadenken en eigen ideeën vormen die we binnenkort ook moeten uitvoeren.
Zo bezien hebben rechtse partijen als de LPF, de VVD, het CDA net zoveel nut als de PvdA of de SP. Al die mensen, Pim Fortuyn inbegrepen, behoren tot dezelfde generatie! De nieuwe generatie zal niet alle problemen oplossen, niet voorkomen dat er vrouwen verkracht worden, dat er geen oorlogen gevoerd worden, dat er geen fouten meer gemaakt worden etc. Progressief Nederland heeft de illusie dit ooit wel te kunnen.
Desondanks heeft een aanpassing aan de nieuwe omstandigheden meer nut dan op dezelfde weg door te gaan. De beweging die alles zal veranderen moet nog worden opgericht. De jeugd heeft inderdaad de toekomst. Het is ons recht en wij moeten het eisen. NU OF NOOIT!!
Reacties
Een reactie posten