Europa en de Arabische wereld bevinden zich in de eindfase van twee processen die als in een dodelijk ongeluk zullen samenkomen.
Het ene proces ontwikkelt zich vanuit de economisch mislukte Arabische wereld, die weinig tot niets produceert wat de rest van de wereld wil hebben, en die ook nauwelijks onderling handeldrijft. Desondanks groeiden Arabische bevolkingen explosief. Terwijl de Nederlandse bevolking van 1935 tot 2015 zich verdubbelde tot iets meer dan 17 miljoen mensen (met inbegrip van 2 miljoen niet-westerse allochtonen), vervijfvoudigde de Turkse bevolking zich in dezelfde periode van 15 miljoen tot 75 miljoen inwoners. Dezelfde explosieve groei tekende zich in de gehele moslimwereld af. Al deze mensen willen net als iedereen een betekenisvolle toekomst, die de mislukte Arabische economieën hen echter onmogelijk kunnen bieden.
Het andere proces voltrekt zich in het economisch succesvolle doch sterk vergrijzende Europa. Europese volkeren kennen een al decennialang stagnerende bevolkingsgroei. Maar voor Arabische moslims en andere Derdewereldbewoners, waarvan twee derde jonger is dan dertig jaar, ligt in Europa juist de welvaart die zij nodig zullen hebben om een bestaan op te bouwen, om gezinnen te stichten en hun kinderen te kunnen voeden. De vluchtelingencrisis liet zien dat Europa voor hen niet ver weg ligt. Ons rijke walhalla ligt figuurlijk en letterlijk op loopafstand.
De Europese economieën lopen vast. Sommige landen als Griekenland zijn al bankroet. Politicus Rinnooy Kan van D66 spreekt terecht van een ‘Japanisering’ van Europa, alhoewel hij de ware oorzaak niet begrijpt. De globalisering die onze winsten lang aanjaagde, bereikt, zoals de Club van Rome voorspelde, haar natuurlijke groeilimiet. Daarbij speelt een rol dat de groei van de menselijke wereldbevolking voor het eerst in tienduizenden jaren is begonnen af te remmen.
We bevinden ons aan het begin van een onvermijdelijke economische eindstrijd tussen volkeren. Die eindstrijd draait niet om een clash of civilizations, een strijd der beschavingen zoals Samuel Huntington die voorstelde, maar om een clash of populations, een ordinaire strijd om leefruimte zoals ecoloog Paul Colinvaux deze begreep in zijn boek The Fates of Nations (1980).
Omdat de Arabische wereld haar onderdanen op eigen kracht onmogelijk een toekomst kan bieden, moeten moslims de benodigde welvaart goedschiks of kwaadschiks elders bemachtigen. Dat kan goedschiks door bijvoorbeeld gastarbeidersmigratie, zoals we de afgelopen decennia meemaakten, omdat het vergrijzende Europa stond te springen om goedkope arbeid. We namen de multiculturele samenlevingen op de koop toe, maar goedkoop blijkt ook nu duurkoop.
Buitenstaanders kunnen onze welvaart echter ook kwaadschiks bemachtigen door bijvoorbeeld een veroveringsoorlog—de gewapende jihad die islam niet geheel toevallig predikt.
Alhoewel moslims tot nu toe vooral de soepelste weg kozen, langs de migratieroute, kent Europa’s economische absorptievermogen net als de wereldeconomie natuurlijke grenzen. Ondanks dat die grenzen niet in cement vastliggen, maar veranderlijk zijn als water, kampen migranten op zoek naar een beter bestaan in Europa wel degelijk met de wet van de verminderde meeropbrengst. Vonden in de jaren 70 van de vorige eeuw nog tien op tien gastarbeiders een baan, ligt die ratio vandaag heel anders en belandde een groot percentage migranten in uitkeringen en werkloosheid. Progressieve politici zoeken daarin vervolgens de verklaring voor de radicalisering van sommige moslimjongeren, maar de meeste moslims die radicaliseerden, leven buiten Europa.
Op een bepaald moment slaat het weer om. De goedweerpolitici krijgen dan te maken met de donder en bliksem van ‘s werelds grootste bevolkingenconflict aller tijden. Europeanen hebben daarin een vrije keus: ofwel ze staan hun welvaart af en laten zich vervangen, ofwel Europeanen slaan terug en eisen de wereldheerschappij op.
Moslims die onze welvaart nodig hebben, hebben daarentegen geen enkele keus. Europeanen leven met vrijheid, blijheid, maar de armen van de wereld leven in een alles-of-niets werkelijkheid. Zij zullen de meest vastberaden strijders zijn die ooit oog in oog stonden met Europeanen. Ze zullen weten dat welvaart, luxe en leefgemak de Europese strijdlust hebben verzwakt tot dat van een grijze oude slak. Het Westen, met Europa voorop, kan al binnen tien jaar ten onder gaan aan binnendringers zoals het Romeinse Rijk ten prooi viel aan de barbaren. Dan is het over en uit. Dan schrijven we geen geschiedenis meer, maar zijn we geschiedenis.
Zullen Europeanen de kracht vinden om te vechten voor hun zelfbehoud?
Reacties
Een reactie posten