Het vluchtelingendebat

De wurggreep van de politieke correctheid dreigt ons te verstikken

De subtielste leugens zijn vaak de moeilijkste om te herkennen. Het woord ‘vluchtelingendebat’ is zo’n subtiele leugen, want voeren wij werkelijk een debat óver vluchtelingen, dus over ons draagvlak en ‘s lands draagkracht voor opvang en integratie van misschien wel een kwart miljoen migranten na gezinshereniging? Nee, dus. De gewone mensen staan voor voldongen feiten die Haagse bestuurders al voor hen in achterafkamertjes hebben besloten. De bevolking mag enkel haar gevoelens komen uiten.

De zelfverklaarde fatsoenselite ligt er niet wakker van. In tijden van crisis komt de onderkant van de samenleving van pas als buffer tussen haar onbezorgde manier van leven en de wereldproblematiek die op ons allemaal afkomt. Door de problemen van de multiculturele samenleving, de volledig mislukte integratie van inmiddels vier generaties gastarbeiders en hun nakomelingen, en de daardoor veroorzaakte krapte op de arbeids- en woningenmarkt alsmede de ontstane tekorten voor zorg en onderwijs, eenzijdig op de onderkant van de samenleving af te schuiven, isoleren de welgestelde Alexander Pechtolds zich van een meedogenloze werkelijkheid.

Bouwers en dromers

Daarmee legt de vluchtelingenstroom de enig relevante kloof in de samenleving bloot. Dat is niet de kloof tussen arm en rijk, want die verbreden ‘fatsoenlijke’ politici zélf door de armste wereldbewoners moedwillig naar ons land te verplaatsen om vervolgens zichzelf als oplossing aan te prijzen. Integendeel, het gaat om de kloof tussen aan de ene kant mensen wiens infrastructuur wordt overspoeld met de zegeningen van een halve eeuw niet-bestaand grensbeleid, en aan de andere kant mensen die zichzelf (nog) voor de gek houden dat er niets aan de hand is. Bouwers en dromers. Deze kloof wordt niet alleen steeds groter, maar dreigt als een zinkende Titanic de samenleving in tweeën te breken.

De eerstgenoemde groep lijdt zwaar onder de aanwezigheid van opvangkampen, gevuld met enkel Arabischsprekenden, voornamelijk mannelijke ‘vluchtelingen’ — testosteronbommen — evenals de vloedgolven van integratieproblemen die zij na gezinshereniging (of bruid uit land van herkomst) met zich mee zullen brengen. COA-wanbeleid dat nieuwkomers aanleert dat alles gratis is, verergert de zaak, met alle ontspoorde agressie tot gevolg wanneer de kinderen van de aanspraakindustrie later hun zin niet meer krijgen, omdat ze voor hun bestaan zullen moeten werken. Dat bijna de helft van de migranten niet kan lezen of schrijven, laat staan fietsen, zwijgen journaals liefst dood.

Vluchtelingen of kolonisten?

Maar we leven niet in een tekenfilm waar alles kan. Er zijn grenzen, grenzen op een kaart en grenzen aan fysieke draagkracht. Het gaat burgers om die laatste soort grenzen, want wanneer we moeten concluderen dat verdere massa-immigratie het voortbestaan van de autochtone bevolking bemoeilijkt of zelfs in gevaar brengt, of dat veel autochtonen bijvoorbeeld hun gezinnen instinctief klein houden om, effectief, de veel grotere migrantengezinnen te kunnen accommoderen, dan hebben we het eigenlijk niet meer over een ‘vluchtelingenstroom’, maar over verdringing—over kolonisatie.

Ook de welvarender Nederlander zal de gevolgen van deze kolonisatie gaan merken. Naarmate de infrastructuur van de onderklasse haar maximale draagkracht bereikt, zal de autochtone onderklasse in paniek naar de middenklasse vluchten en haar riante faciliteiten opeisen. Immers, er passen makkelijk vier arbeidersgezinnen in de villa van Peter R. de Vries. De woonwijken waar menig PvdA- en D66-bestuurder woont, bieden ruim plaats voor hele dorpen autochtone ‘Tokkies’ die hun kleurrijke wijken zullen ontvluchten.

Een verstikkende wurggreep

Nu al bevindt de onderkant van de samenleving zich in een wurggreep. Wanneer deze ‘plebejers’ zich tegen de massa-immigratie, die hun eigen bestaansniveau bedreigt, durven verzetten dan zijn zij automatisch ‘fascisten’ of ‘racisten’ en kennen zij hun geschiedenis niet (“Moslims zijn de nieuwe Joden!”). Komen zij echter net als de migranten zelf een beter leven opeisen dan zijn de mondige burgers plots ‘fanaten’ die hun plaats niet kennen.

Zo dreigt de wurggreep van de politieke correctheid niet alleen het debat, maar nu ook de bevolking te verstikken. De historisch logische uitkomst daarvan heet: revolutie.