Vechten of vluchten

Politiek correct zelfbedrog helpt mensen hun ondergang te verwerken

Mensen zijn in staat zich tot de laatste seconden van hun ondergang voor de gek te houden dat alles heus wel goed komt. Terwijl de bommen op Berlijn vielen, dansten Eva Braun en haar vriendinnen tot in de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog op de tafels van de Hitlerbunker. Ze zongen, zopen champagne, en toastten op de overwinning. Verlamd door een onoverwinnelijke tegenslag vluchtten ze in zelfbedrog.

Ook fatsoenlijke burgers doen dat. De psychologie heeft er een term voor: coping-gedrag. We vluchten in zelfvernietigend gedrag, zodat we ondanks nadelige gebeurtenissen in een valse waarheid kunnen blijven geloven. Door te doen alsof we verliefd zijn geworden op de nieuwkomers, bespoedigt ons collectieve Stockholmsyndroom een gehoopt pijnloos einde. We delen onze vrijheid en onze welvaart met de wereld in de hoop genoeg tijd te rekken voor een laatste feestje, maar diep van binnen weten velen dat het feest al lang is afgelopen.

Het Westerse zelfbedrog uit zich vooral in politieke correctheid. We maken onszelf wijs dat de onophoudelijke migrantenstromen vanuit Arabische en Afrikaanse landen een verrijking voor onze toekomst zijn. De maatschappelijke liefde voor het multiculturele project verdoezelt dat geen enkel gecombineerd Europees leger nog in staat is de grenzen van haar beschaving te bewaken.

Het toppunt van naïviteit zijn de welkomstcomités die de islamitische kruisvaarders feestelijk omarmen. De meerderheid van de vluchtelingen is alleenstaande man van militaire leeftijd. We verwelkomen in de regel geen hongerige vrouwen en kinderen, maar divisies van een georganiseerd beroepsleger. De vrijheid die we van onze voorouders erfden, wisselen we spoedig in voor sharia.

Maar vrijheidslievende Europeanen hoeven zich niet mee te laten sleuren in het zelfbedrog van hun overheden, nagepapegaaid door nationale media. Juist in het licht van onoverwinnelijke tegenslag staan we vrij onze houding te kiezen.

We kunnen ons laten inspireren door de geschiedenis. In het jaar 9 na Christus verpletterden de Noord-Europeanen tijdens de slag bij het Teutoburgerwoud het zich onverslaanbaar wanende Romeinse leger. Die nederlaag luidde het begin van het einde van Rome in. Als een ‘stelletje barbaren’ de Romeinen kon verslaan, kunnen we anno nu op zijn minst de EU-bureaucraten naar huis sturen.