Het ware motief achter de massamigratie

De lagelonenindustrie bepaalt de grenzen van het Westen

Migratie is van alle tijden, maar de afgelopen halve eeuw aan massamigratie naar Europa is historisch gezien de uitzondering op de regel.

We zijn allemaal afstammelingen van migranten, maar de meesten van ons stammen niet af van illegale migranten. De miljoenen Europeanen die met de Holland-Amerika Lijn van Amsterdam naar New York trokken, vulden een economische vraag in. Ze werden bij aankomst verwerkt op Ellis Island, waar ze moesten slagen voor een medische keuring en een intelligentietest. Vielen de gelukszoekers af, dan werden ze zonder pardon per eerstvolgende boot weggestuurd.

Het deed er geenszins toe of de uitgeproceerden zichzelf zielig, beledigd of gediscrimineerd voelden. Hoe anders legt het Europese grensbeleid nu miljoenen, volstrekt onintegreerbare armen zonder tegenprestatie aan het welvaartsinfuus. De Amerikaanse kolonisten van weleer maakten het land economisch sterk, maar de meerderheid van de huidige vluchtelingen belandt wegens gebrek aan opleiding in uitkeringen. Zij verzwakken Europa.

Waarom bestaat massamigratie eigenlijk nog?

Massamigratie komt enkel op gang wanneer een grootschalige regio bijvoorbeeld in staat van oorlog verkeert, of de bevolking op het punt staat te verhongeren. Denk aan de Ierse hongersnood van 1845-1850, die vele Ieren naar het beloofde land Amerika dreef. Massamigratie gebeurt echter nooit spontaan. Ze is altijd het gevolg van ellende; iedere vluchteling is er één te veel.

De oorlog en honger die mensen tot vluchten dwingt, ontstaat als gevolg van langdurige sociale aftakelprocessen. Met de Verenigde Naties voorop heeft de internationale gemeenschap de plicht om benodigde hulp ruimschoots van te voren op orde te brengen. Opvang in de regio is bovendien goedkoper en veiliger dan mensen duizenden kilometers over land en water naar andere oorden te sturen.

Maar toch gebeurt dit niet. De eensluidende ‘oplossing’ klinkt telkens weer: stuur iedereen maar naar Europa. Is Europa dan soms de hemel op aarde? Zijn Europeanen halfgoden die niet alleen hun eigen, maar ook de problemen van de hele wereld in een handomdraai kunnen oplossen? Wat voor zieke geesten hebben belang bij de dood van het verdronken jongetje Aylan?

Objectief beschouwd verdronken er van de Syrische vluchtelingen meer in de Middellandse Zee dan er zouden zijn verhongerd of omgekomen als ze thuis waren gebleven. Waarom dan worden zogeheten critici, namelijk de mensen die oorlog en honger in de wereld juist willen voorkomen, systematisch weggezet als vreemdelingenhaters, alsof hun weerstand tegen menselijk leed zou zijn ingegeven door haat?

De gastarbeidermythe

De massamigratie van gastarbeiders naar West-Europa uit niet-westerse landen als Turkije en Marokko kwam sinds de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw op gang, omdat Europa helpende handen nodig had om haar economieën weer op te bouwen. De gastarbeiderstromen eindigden officiëel in 1973, toen zowel Duitsland als Nederland het wervings- en selectieprogramma beëindigden.

De gastarbeiders kwamen immers niet uit zichzelf, maar werden, zegt ook PvdA-intellectueel Paul Scheffer,¹ door bedrijven zoals het Nederlandse DAF actief geronseld. Maar ondanks dat de gastarbeidermigratie officieel stop werd gezet, zorgden gezinsherenging, een hogere voortplantingssnelheid van de nieuwkomers alsmede een kortere generatiecyclus² voor een sterk groeiende allochtone bevolking.

Inmiddels telt Nederland meer dan 2 miljoen niet-westerse allochtonen en bijna 4 miljoen allochtonen totaal, op een bevolking van 17 miljoen (meer dan 20%). Autochtonen zullen bij huidige groeisnelheden nog deze eeuw een minderheid in eigen land worden.³

Wat christelijke, westerse, relatief hoogopgeleide Oost-Europeanen niet mochten—een baan zoeken in West-Europa—mogen de nog veel armere, grotendeels analfabete werkpaarden uit de Arabische wereld wel. De veelal islamitische bevolkingsgroepen die naar Nederland kwamen, bevolken inmiddels al een halve eeuw lang een nieuw geschapen allochtone onderklasse, parallel aan de autochtone, die voor haar eigenbehoud niet ontoevallig CD, LPF en later PVV begon te stemmen.

Het Tweede Industriële Tijdperk

De multiculturele samenleving leek heel even te stabiliseren. Maar die situatie veranderde onverwacht toen in 2015 de Syrische vluchtelingencrisis losbarstte, een godsgeschenk voor zowel roofkapitalisten als roofsocialisten, die de vluchtelingen als werk- en stemvee voor hun karretjes spanden. Er valt veel geld te verdienen in de asielindustrie, ook al worden de winsten betaald door de belastingbetaler.

Een recent nieuwsbericht verraadt het ware motief achter deze moderne volksverhuizingen. Op 2 januari 2016 ontsloeg het Amerikaanse bedrijf Cargill 190 medewerkers—Somalische vluchtelingen die hadden geëist dat ze vaker, langer en met meer man tegelijk naar Mekka mochten bidden. De gevraagde gebedsonderbrekingen zouden volgens het bedrijf de productie in gevaar brengen.

De vraag is: kwamen deze vluchtelingen, overwegend alleenstaande, volwassen moslimmannen, werkelijk naar Amerika voor een beter leven, of werden ze geronseld door grote multinationals, die uit kostenoogpunt de allergoedkoopste industriële arbeiders in huis willen halen? Globalisering betekent dus eigenlijk de wereldwijde race naar de bodem. Karl Marx keert zich om in zijn graf.

De arme migranten zijn bovendien een alternatief voor het mislukte offshoringbeleid. In plaats van fabrieken af te breken en ze elders opnieuw te bouwen, blijkt het efficiënter om hordes arme mensen naar de fabriek te brengen. Bij gebrek aan een teletijdmachine om arbeiders rechtstreeks uit het Industriële Tijdperk naar nu te brengen, kiezen lagelonenbedrijven voor omgekeerde offshoring. Ze verplaatsen de armoede naar het Westen in plaats van rijkdom naar de wereld.

Verraad aan beschaving

De bedrijfspsychopaten die deze vluchtelingenstromen aansturen, interesseren zich noch voor de kwaliteit van de migrant, noch voor de verdronken aantallen. Vanuit financieel eigenbelang dicteren zij wat de politiek moet doen en wat het volk ervan moet vinden. En om hun doel te bereiken, kochten multinationals hun eigen politieke honden om.

In Nederland zijn Mark Rutte (VVD), Alexander Pechtold (D66) en Diederik Samsom (PvdA) helemaal geen gekozen politici van het volk, als ze dat al ooit waren, maar de marionetten van de lagelonensector. Van deze driekoppige, paarse wurgslang speelt Rutte de rol van CEO, Pechtold vertegenwoordigt de elitaire aandeelhouders en Samsom moet als marketingman „het verhaal” aan het onwillige volk verkopen.

Dit kabinet weet bijvoorbeeld nu al dat ‘we’ in 2016 een kwart miljoen vluchtelingen zullen verwelkomen. Als helderzienden weten de heren politici dus al precies hoeveel vluchtelingen we gaan krijgen. Deze trefzekerheid verraadt dat in werkelijkheid de Nederlandse lagelonenindustrie de arbeidersquotums influistert.

We hebben dus niet alleen een nepparlement, maar leven de facto in een rudimentaire nepdemocratie, gekaapt door zowel linkse als rechtse geldwolven.

Verzet

Dit grootschalige misdrijf tegen de Europese menselijkheid is geen gewoon verraad, geen schending van landsgrenzen of belediging van nationale identiteiten. Het is het verraad aan de gehele westerse beschaving. Zelfs Stalin en Hitler stortten hun volkeren niet met deze doelgerichtheid in de afgrond. Het verzet, zodra het eenmaal op gang komt, zal daarom meedogenloos zijn.

Ik adviseer de heren Rutte, Pechtold en Samsom om alvast een bootje in Calais klaar te zetten voor hun vlucht naar Engeland, want de dag dat de berooide massa met hooivorken en brandende fakkels achter ze aan komt, nadert.

1Paul Scheffer sprak dit inzicht uit tijdens een debat met Thilo Sarrazin in De Balie, Amsterdam, 10 december 2012.

2Thilo Sarrazin, Deutschland schafft sich ab: Wie wir unser Land aufs Spiel setzen (Dva Dt.Verlags-Anstalt, 2014), 247–49.

3Martin Bosma, Minderheid in eigen land: Hoe progressieve strijd ontaardt in genocide en ANC-apartheid (Bibliotheca Africana Formicae, 2015), sec. epiloog.