Buiten het Westen gunt geen enkel werelddeel haar inwoners het recht op een vrije mening, geloofsvrijheid, gelijke behandeling en een democratische staatsinrichting. Maar rechten zijn niet absoluut. Ze bestaan enkel bij de gratie van de mensen die de bijbehorende lasten dragen.
Dankzij westerse welvaart gunnen we onze rechten zelfs mensen die ons haten. Maar deze superioriteit leidt snel tot een blinde arrogantie die armere volkeren, die zich de westerse waarden simpelweg niet kunnen veroorloven, schoffeert. We nemen die schoffering dagelijks waar, zoals wanneer EU-leiders Claude Juncker of Martin Schulz vingerwijzend Oost-Europese landen van conservatievere waarden beschuldigen. Juncker en Schulz zien hun ivoren toren niet.
Progressieve politici bouwden het idee voor de multiculturele samenleving op de aanname dat mensen die bij ons komen wonen onze basiswaarden zullen overnemen. Immers, mensen van verschillende geloofsovertuigingen kunnen alleen met elkaar samenleven wanneer zij anderen hun recht op geloofsvrijheid gunnen. Voor dit recht sloegen protestanten en katholieken elkaar de hersens in.
Maar de recente geschiedenis vertelt een heel ander verhaal. Van de vele migranten die gedurende de laatste halve eeuw in Europa kwamen wonen, uit niet-westerse en overwegend islamitische landen, bleef de meerderheid trouw aan het eigen land, de eigen cultuur, het eigen geloof, de eigen groep en zelfs de eigen rechtsleer. De nieuwkomers namen onze waarden niet over. Ze veranderden niet in ons.
Als gevolg van dit mislukte beleid garandeert een steeds kleiner wordende groep lastendragers de rechten van een groeiende groep eisers. De multiculturele samenleving blijkt eenrichtingsverkeer. De westerse bestuurders gedragen zich daarbij als de sukkel die verliest van een spelletje balletje-balletje, maar in plaats van de truc door te krijgen koppig het spel blijft doorspelen in de naïeve hoop zijn geld terug te winnen. Met zulke sukkels aan de macht heeft het Westen haar hand overspeeld.
De progressieve machthebbers weigeren de bittere pil te slikken dat de recente nieuwkomers helemaal nooit van ons zullen gaan houden. In paniek, omdat de werkelijkheid niet met de linkse fantasie overeenkomt, zoekt men naar excusen om de som kloppend te maken. Ze veronderstellen dat discriminatie of uitsluiting door ‘racistische blanken’ de nieuwkomers ervan weerhoudt onze waarden over te nemen, in plaats van andersom: de weigering van nieuwkomers om te assimileren, leidt tot hun uitsluiting.
Om deze veronderstelde discriminatie te voorkomen, dromen progressieve bestuurders ervan het ‘blanke-mannen-bolwerk’ aan te vallen, het ‘blanke ras’ te deconstrueren of bijvoorbeeld ‘boze witte mannen’ te breken. Daarmee ontmaskeren ze zichzelf als racisten, seksisten en complotdenkers. Deze progressieve doelstellingen karikaturiseren de stuiptrekkende waandenkbeelden van een hard achteruitrennende bestuurselite.
Intussen lachen de nieuwkomers onze vervallen rechtsorde uit. Na ‘Keulen’ blijkt het ooit zo machtige Westen een oase van onmacht. Wie het incompetent geworden Europa wil veroveren, moet nú toeslaan.
De ware reden dat veel nieuwkomers niet kunnen wortelen, vinden we in het inzicht dat alle samenlevingen, inclusief de westerse, een bovengrens kennen aan economische draagkracht en sociale absorptiecapaciteit. Die bovengrens rekt zich weliswaar uit door economische groei, maar krimpt door malaise. Om een mogelijke krimp op te vangen moeten samenlevingen dus altijd voldoende buffer inbouwen, maar de progressieve verspilpolitiek putte die buffers uit.
Als wij onze eigen waarden niet meer kunnen verdedigen, omdat de koek op is, waar kunnen wij in geval van malaise dan asiel aanvragen? Azië is overbevolkt, daar is geen plaats voor ons. Afrika heeft niet genoeg welvaart om ons op te vangen. Democratie bestaat niet in de arabische wereld, evenmin de scheiding van moskee en staat. Geen enkele christen maakt in de islamitische wereld aanspraak op bescherming van zijn geloof. Geen enkele blanke maakt in derdewereldlanden kans op een gelijke behandeling.
Wij kunnen nergens heen, dus zullen wij moeten vechten. Verdedigt het Westen zijn waarden niet, slachtofferen we onze waarden aan de erosieve werking van roekeloos opengrenzenbeleid, uitgevoerd door narcistische politici die zowel zichzelf als de nieuwkomers overschatten, dan gaan we allemaal ten onder, inclusief de nieuwkomers.
„Een volk dat voor
tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het
licht.”—H.M. van Randwijk, verzetsman.
Reacties
Een reactie posten