Meer of minder Marokkanen? De zin en onzin van massa-immigratie

 Iedereen wil een beter leven. Maar wanneer we de roze bril afzetten, zien we dat bijna alle massamigratie gedwongen migratie is. Als gevolg van falend populatiebeleid en grenzeloze globalisering dreigen overheden ook vandaag grote groepen eigen burgers te ontheemden. Het Openbaar Ministerie zou daarom niet de uitspraak „minder Marokkanen”, maar de oproep tot meer migratie moeten vervolgen.

Hollandse boeroes

Bij wijze van experiment verhuisden in 1845 ongeveer 400 Oost-Nederlanders naar Suriname. Hoge heren hadden vanachter hun bureaus besloten dat deze armoedige Drentenaren en Gelderlanders elders maar een leven moesten zoeken. De verschoppelingen zouden zich boeroes gaan noemen. Ze werden rasechte Surinamers.

Even leek het een briljant plan. Stuur de armste plattelanders op weg naar verre kolonies en laat ze daar zelf „een beter leven opbouwen”. Dan ben je van ze af en kun je de armensteun voortaan aan leukere projecten besteden. Maar het experiment mislukte. Kort na aankomst stierf bijna de helft van de boeroes aan tropische ziekten, de hitte en ondervoeding. De malariamug prikt door gelijkwaardigheid heen.

Marokkaanse Berbers

Het verhaal van de boeroes lijkt op dat van de Marokkaanse Berbers die als gastarbeiders naar Nederland kwamen. De Berbers, de autochtone bevolking van Marokko, vertrokken niet zomaar en vanzelf. Tot 1973 voerde Nederland een actief wervingsbeleid om goedkope arbeidskrachten in huis te halen. Marokkaanse politici (onder hen voornamelijk afstammelingen van de Arabieren die het land eind zevende eeuw hadden veroverd en geïslamiseerd) grepen de kans om hun Berberoverschot elders te dumpen.

Ook dit project mislukte, maar media zwijgen tot op de dag van vandaag over de keerzijde van de gastarbeidersmigratie: een mensonterend ontheemdings- en uitbuitingsbeleid, gekenmerkt door de opportunistische moraal van koloniale slavendrijvers. De VOC-mentaliteit verkoopt zich vandaag weliswaar als ‘progressief’, maar de winsten maakten onze leiders ziende blind voor de menselijke gevolgen van moderne massamigratie.

Argumenten tegen massa-immigratie

Massa-immigratie is een zielenvisserij. Rijke landen omarmen de nieuwkomers die ze economisch het meest bruikbaar achten. Maar echte hulpbehoevenden laten ze verdrinken. Bovendien, zo klinkt de bekrompen mening van menig ‘denker’, wie tegen massamigratie is haat eigenlijk mensen „vanwege hun huidskleur”, en is dus extreemrechts.

Wars van zulke demonisering formuleerde ik tien argumenten tegen de massa-immigratie. Ik liet me inspireren door het genuanceerde boek Mexifornia (2003) van professor Viktor Hanson, over de ‘mexicanisering’ van Californië.¹

1. We kunnen de nieuwkomers niet integreren
   Migranten die tijdens de Gouden Eeuw naar Nederland trokken, kwamen uit omringende gebieden, meestal buurlanden. Zij deelden onze christelijke normen en waarden. Het enige verschil zat in de nieuwe taal die ze moesten leren. Maar vandaag komen migranten uit een geheel andere beschaving met geheel andere waarden. Die waarden botsen met de onze. Ze sluiten elkaar uit, wat integratie onmogelijk maakt. De multiculturele samenleving verkeert in een staat van apartheid.

2. De nieuwkomers willen niet integreren
   Niet alleen kunnen we nieuwkomers niet integreren, ze willen het niet. Daarom verschoof het publieke debat onlangs van integratie naar ‘acceptatie’: we moeten maar accepteren dat allochtonen onze waarden nooit zullen uitdragen. Dat heet eigenlijk geen acceptatie, maar kolonisatie, namelijk van Nederland. We zien het terug in het dagelijks leven. Terwijl Amsterdam opschept over haar wereldrecord van 180 nationaliteiten, klonteren de meeste groepen samen, de blanken ertussen verstopt in hun duurdere enclaves.

3. De massamigratie kent geen bovengrens
   Eerdere migrantenstromen, zoals die van de Hugenoten, de Hongaren of de Italianen, kenden een tijdelijk karakter. Ze begonnen, kwamen op gang, en stopten. Dat maakte ze kleinschalig en behapbaar. Het gunde ons genoeg tijd om nieuwkomers te integreren. Maar de gastarbeiders bleven ook na 1973 binnenstromen, zij het onder andere namen als asielzoekers, vluchtelingen, gezinsherenigers of economische migranten. Omdat we met de kraan open dweilen, lost het draagvlak onder de ontvangende bevolking zich vanzelf op.

4. Migranten verstoren de sociale verhoudingen met een hogere geboorteratio
   Autochtone vrouwen krijgen niet alleen minder kinderen, 1 à 2 per moeder, maar ook op veel latere leeftijd. Allochtone vrouwen krijgen hun eerste kind begin twintig en baren er gemiddeld 3 à 4. Ecologen kunnen uitleggen dat het dan maar een halve eeuw hoeft te duren voordat migranten de meerderheid zijn geworden. Nog tegen het eind van deze eeuw zullen autochtone Nederlanders, Duitsers, Britten, Fransen en Zweden minderheden in hun eigen landen zijn. Gezien het gebrek aan integratie zal dat ieder idee van sociale en politieke samenwerking zwaar op de proef stellen. Langdurige burgeroorlogen zijn niet uitgesloten.

5. Migranten verrijken Nederland, terwijl het land van herkomst verpaupert
   Het ‘Gouden Eeuw-argument’ stelt dat migranten ons land met hun productiviteit hebben verrijkt. Maar dat argument ziet twee belangrijke kanttekeningen over het hoofd. Ten eerste hadden autochtone vrouwen zelf meer kinderen kunnen baren. Dan hadden onze eigen kinderen die welvaart zelf verdiend en waren migranten niet nodig geweest. Ten tweede verrijken migranten weliswaar het gastland, maar dus niet hun thuisland. Waarom laten getalenteerde migranten hun herkomstlanden verpauperen?

6. Herkomstlanden melken hun onderdanen uit
   Nadat zich eenmaal grote groepen Turken, Marokkanen en anderen in Nederland hadden gevestigd, begrepen buitenlandse overheden dat ze het rijke Europa via hun onderdanen konden leegzuigen. Zo kochten al vele Nederlandse Turken voor duizenden Euro’s hun dienstplicht af. Migranten vragen massaal kinderbijslag en uitkeringen aan voor families in het thuisland. De massamigratie werd daardoor een economisch infuus: welvaartsoverdracht in plaats van eigen welvaartsschepping.

7. Landen van herkomst chanteren de nieuwe gastlanden
   Met honderdduizenden onderdanen in den verre kunnen de thuislanden gemene geopolitieke spelletjes spelen. Ze kunnen religieuze demagogen inzetten om hun onderdanen op te hitsen tegen het gastland. Vele honderden haatimams preekten al duizenden malen in Nederlandse moskeeën. Met dit Paard van Troje kunnen de herkomstlanden onze regering permanent chanteren.

8. Emigratielanden exporteren wanbeleid
   Emigratielanden als Turkije en Marokko, maar ook EU-landen als Roemenië en Bulgarije, weten dat ze hun eigen wanbeleid altijd op het buitenland kunnen afwentelen. Met hun uittredende bevolking exporteren ze immers ook de eigen verantwoordelijkheden. Ze maken ontvangende gastlanden verantwoordelijk voor de zorg van een onrendabele onderklasse. Met als gevolg dat deze regeringen geen enkele reden hebben om zich te beteren: anderen lossen hun problemen wel op. Nederland broedt op een koekoeksei.

9. Bedrijven buiten nieuwkomers uit als werkvee
   Zoals eerder aangegeven buiten kapitalisten de nieuwkomers uit als laagbetaald werkvee. Ze schaden daarmee de werkgelegenheid van autochtone werknemers. Baanzekerheid smelt als sneeuw voor de zon. Zelfs migranten weten: na ons komen nóg goedkopere migranten.

10. Politici buiten nieuwkomers uit als stemvee
    Op wellicht de PVV en de SGP na buiten alle politieke partijen nieuwkomers uit als stemvee. Het CDA omarmt de moslim als medestrijder tegen de seculiere staat. De PvdA wint bij een eeuwig arme achterban die ze naar hartenlust kan blijven importeren. VVD en D66 vertegenwoordigen aandeelhouders die aan goedkope arbeid verdienen. De SP verwelkomt de nieuwe werklozen. Enkel de PVV durft hardop te zeggen: wij verkopen ons land niet aan migranten.

Minder, minder, minder?

Het is tijd voor een migratiestop. Het is tijd voor minder Turken, minder Marokkanen en minder mensen van andere grote groepen niet-westerlingen die naar Nederland willen komen. Als gevolg van eindeloze massamigratie staan we voor de ineenstorting van ons sociaaleconomische systeem. Niet de uitspraak „minder Marokkanen”, maar de roep om meer migratie brengt onze toekomst in gevaar.

1Hanson, Victor Davis. Mexifornia: A State of Becoming. E-book. San Francisco: Encounter Books, 2003.