Onlangs juichten Turkse Nederlanders massaal de arrestatie van GeenStijl-columniste Ebru Umar toe, omdat de verwesterde Umar ‘hun’ president Erdoğan zou hebben beledigd. Als door NSB’ers werd ze verklikt en van haar bed gelicht door de politie in Turkije, waar ze verbleef. Maar het zet ook Nederlandse burgers voor het voldongen feit dat de multiculturele samenleving definitief is mislukt, omdat een grote meerderheid van de Turken in ons land, inclusief derde en vierde generaties, westerse verworvenheden afwijst.
Dat is wrang, want Nederturken genieten net als iedereen hun recht op gelijke behandeling. Toch gunt meer dan twee derde van hen andere minderheden die behandeling niet. Terwijl president Erdoğan de Assyrische, Armeense en Koerdische minderheden onderdrukt, hun wijken bombardeert en zijn soldaten vrouwen en kinderen laat verkrachten, juicht een zorgwekkend groot deel van ‘onze’ Turken die wreedheden toe — en schaamt zich er niet voor.
Hoe kan het dat Turkse Nederlanders de discriminatie van minderheden in eigen land van harte steunen, maar voor zichzelf gelijke behandeling en respect opeisen? Een groot deel blijkt weinig op te hebben met democratie. Erdoğan-fans maken gretig gebruik van hun democratisch stemrecht om bijvoorbeeld nationalistische Grijze Wolven de politiek in te helpen, maar verwerpen tegelijkertijd met hun steun aan een islamistische autocraat de democratische rechtsstaat.
Met het schaamrood op de kaken moeten de progressieve voorstanders van de massamigratie nu toch constateren dat de ‘arme’ gastarbeiders van weleer de grootste dreiging voor onze vrijheid zijn geworden. We hebben een islamitische zuil geïmporteerd die antisemitisme verspreidt, andersgelovigen discrimineert, persoonlijke vrijheid veracht en de rechtsstaat verwerpt. De multiculturele samenleving, die een gezellige melting pot moest worden, blijkt de bron van een onder migranten breed gedragen neofascisme, gericht tegen het land dat hen welkom heette.
De geschiedenis herhaalt zich. De Duitse bondskanselier Angela Merkel laat zich net zo makkelijk inpakken als de Brit Neville Chamberlain, die in de jaren dertig de gelogen geruststellingen van dictator Hitler voor zoete koek slikte. De gevolgen waren catastrofaal. De verliefde Merkel laat zich verführen door de sterke man, Führer Erdoğan van Turkije, een schurkenstaat die zijn NATO-lidmaatschap al lang niet meer verdient.
Ook de progressieve kliek dweept met Erdoğan. Deze weldenkende goegemeente waarschuwde ooit met knikkende knieën voor Hans Janmaat van de Centrum Democraten, in wie ze de nieuwe Hitler meenden te herkennen. Toen kwam Pim Fortuyn, die ze tot een “minderwaardig mens” verlaagden en vergeleken met de “Hollandse Haider” en de “Berlusconi van de lage landen”. Vandaag vallen professoren op zoek naar nieuwe onderzoekssubsidies over elkaar heen om te ‘bewijzen’ dat Geert Wilders en zijn PVV fascistisch zouden zijn. Maar nu de échte Hitler is opgestaan, Recep Tayyip Erdoğan, staan onze morele leiders vooraan in de rij om lucratieve zaken te doen.
De wijsheid achteraf leert dat het dubbel paspoort enkel heeft geleid tot valse loyaliteit. Migranten werden enkel papieren Nederlanders en maakten onze verworvenheden nooit eigen. Ze veranderden niet in ons. En dus is vandaag de maat vol: Turkse Nederlanders die Erdoğan steunen, diskwalificeren zich voor verdere deelname aan onze democratie. Want wie een fascist steunt, moet ook zijn regime ondergaan.
Reacties
Een reactie posten