Hoogverraad

Hoe 15 jaar Amerikaanse militaire interventie in het Midden-Oosten Europa overgaf aan de islam

Onlangs begon Rusland weer aan een reeks aanvallen om „ISIS naar de maan te bombarderen”, zoals Donald Trump zou zeggen. De vraag is waarom het Kabinet-Obama niet hetzelfde heeft gedaan? Als de Verenigde Staten de Islamitische Staat wilden uitschakelen, hadden ze dit makkelijk kunnen doen. Zit er misschien iets van waarheid in Trumps bewering dat President Obama en toenmalig staatssecretaris Hillary Clinton door hun handelen hebben bijgedragen aan het ontstaan van ISIS?

Het Amerikaanse antwoord op 11 september

Het antwoord op die vraag ligt in de reactie van de Verenigde Staten op de aanslagen van 11 september. Op die dag vermoordden 19 gijzelnemers, de meesten van hen voetsoldaten begin twintig, duizenden onschuldige Amerikaanse burgers. Van de terroristen waren er 15 in het bezit van de Saoedi-Arabische nationaliteit. Volgens 28 recent vrijgegeven pagina’s van de 9/11 Commission wisten Amerikaanse inlichtingendiensten al snel dat hooggeplaatste Saoedi-Arabische ambtenaren de terroristen hadden gesteund, zelfs van binnen de Verenigde Staten. De Verenigde Staten waren dus aangevallen door Saoedi-Arabië, maar het Kabinet-Bush besloot om ieder mogelijk verband met de Saoedi’s te verdoezelen en in plaats daarvan de Taliban te beschuldigen.

Bijna onmiddellijk na 11 september verschoof het Amerikaanse leger zijn War on Terror naar Afghanistan, maar het Talibanvolk, hoe achterlijk zij ook zijn, had geen enkele rol in 11 september gespeeld. Het VS-leger viel het land toch binnen, onder de zwakke aanname dat Afghaanse aanhangers Osama Bin Laden in het Kandahar-gebergte verborgen zouden houden. Vanaf dat moment begon het Amerikaanse leger bijna tien jaar lang zijn activiteiten in het Midden-Oosten uit te leggen als een nationale klopjacht op de altijd ongrijpbare Bin Laden.

Het is duidelijk dat het geen economische of militaire zin had om biljoenen dollars aan belastinggeld, en tienduizenden Amerikaanse levens, op te offeren aan een klopjacht die tien jaar lang zou duren om één bebaarde boeman te vangen en te doden. Toen ze Bin Laden eenmaal hadden gevonden, bleek hij zich voor iedereen zichtbaar te hebben verstopt in een Pakistaanse villa, waar hij met zijn vrouwen en kinderen woonde.

Sta er maar niet te lang bij stil dat Bin Laden in eerste instantie iedere betrokkenheid had ontkend, pas totdat vanaf 13 december 2001 VS-legerpersoneel plots audio- en video-opnamen met verlate bekentenissen begon te „vinden”. Denk er ook maar niet over na dat Bin Ladens medische gegevens aantoonden dat hij aan orgaanfalen leed—hij reisde met een mobiele nierdialysemachine rond. En vergeet ook maar dat het overlijdensbericht van de boeman in een Egyptische krant werd gepubliceerd op 26 december 2001.

Bin Ladens veronderstelde lichaam werd vervolgens uit een vliegtuig de zee in gegooid, terwijl het Navy Seals-team dat vermoedelijk Bin Laden had gedood later zelf in een helikopterongeluk omkwam. De crash doodde toevallig de enige ooggetuigen van wat er werkelijk in Bin Ladens villa had plaatsgevonden. Vandaag is het enige bewijs van Bin Ladens dood een serie foto’s waarvan Amerikaanse rechtbanken bepaalden dat ze nooit aan het publiek mogen worden getoond.

„Regime Change”

Tuurlijk, ik geloof alles, want wie nog steeds twijfels heeft over 11 september gelooft in samenzweringstheorieën, moderne ketterij. Maar of 11 september nu een samenzwering, een inside job of puur opportunisme was, de Verenigde Staten adopteerden gretig het Bin Laden-verhaal als rechtvaardiging om tien jaar lang regimes in het Midden-Oosten omver te werpen—zonder ooit Saoedi-Arabië aan te vallen.

Het is vrij simpel. Je kunt de vijand die je bij de ballen heeft niet bestrijden. Saoedi-Arabië beheerst zo veel van de olie die zowel de Amerikaanse economie als het Amerikaanse leger aandrijft dat het Washington van na 11 september geen andere keuze had dan een vazalstaat van de Saoedi’s te worden. Sinds 2001 heeft het Amerikaanse leger effectief de regionale conflicten voor Saoedi-Arabië uitgevochten. Het enige wat de Saoedi’s daarvoor hoefden te doen was de brandstof voor Amerikaanse wapens en troepen aan te leveren, terwijl ze zichzelf gemakkelijk achter „Amerikaans imperialisme” konden verbergen en alle schuld voor sociale onrust in westerse schoenen konden schuiven.

Desalniettemin valt het niet te ontkennen dat de Verenigde Staten Saoedi-Arabië actief hebben gesteund om hun fascistische, wahabbistische vorm van islam naar de gehele moslimwereld te exporteren. Als gevolg daarvan heeft het Amerikaanse leiderschap „regime change” gesteund die ertoe leidde dat seculiere, democratische of anderzijds prowesterse leiders met islamitische marionetten werden vervangen. Inderdaad, in dit licht gezien hebben George W. Bush, Barack H. Obama en Hillary R. Clinton samen ISIS geschapen—omdat ISIS Saoedi-Arabië is.

De ‘grijze zone’ vernietigen

Net zoals iedere breuklijn tussen twee beschavingen, in dit geval tussen de Europese en de Arabische wereld, ligt er een grijze zone waar beide beschavingen elkaar ontmoeten, met elkaar handelen en relatief vredig met elkaar kunnen samenleven. In het bijzonder bestond deze grijze zone ooit uit Turkije, Syrië, Egypte en Libië. Maar nu niet meer.

Allereerst, eenmaal terug uit de oorlog in Afghanistan, begon het VS-leger Irak aan te vallen. Vermoedelijk zou de Iraakse dictator Saddam Hoessein massavernietigingswapens hebben verborgen die een bedreiging voor het Westen zouden vormen. Uiteindelijk moest ook George W. Bush bekennen dat Saddam niets met 11 september te maken had. Echter, Hoessein, hoe slecht hij als mens ook is geweest, was ook een Ba’athist en de leider van een seculiere beweging die streefde naar een Arabische Verlichting. Als gevolg van het door de VS geïnstalleerde nieuwe regime dat de sociale orde in Irak verstoorde, beheersen nu verschillende strijdende moslimpartijen de regio. Bovendien zijn al deze partijen islamistisch, anti-Verlichting en vaak gelieerd aan de fascistische islam uit Saoedi-Arabië.

Vervolgens culmineerde de zogeheten Arabische Lente, die tot grote onrust in de gehele Arabische wereld leidde, tot het omverwerpen van de democratisch gekozen, seculiere Egyptische President Hosni Moebarak. Hij was een vazal van het Westen en een dictator voor zijn volk, maar zijn heerschappij verdedigde Egypte ook tegen de fascistische, door de Saoedi’s gesteunde Moslimbroeders. Precies zij namen na Moebaraks val de boel over toen Mohamed Morsi van de Moslimbroeders tijdelijk de macht greep. Toen het Egyptische volk in 2011 op het Tahrirplein samenkwam, demonstreerden zij niet voor vrijheid. Zij demonstreerden voor de islamitische herovering van Caïro. Kort daarna begonnen de Arabische Egyptenaren de Koptische christenen—de ware erfgenamen van het Oude Egypte—etnisch te zuiveren

Hetzelfde gebeurde nog een keer in 2011 toen de Verenigde Staten op een gewelddadige manier het regime van Muammar Gadaffi ten einde brachten. Net als Hoessein en Moebarak was Gadaffi een vazal en een waanzinnige despoot, maar hij verdedigde ook de Noord-Afrikaanse, sjiitische wortels van zijn volk, een Perzische variant van islam, tegen dat van de fascistische Saoedi’s. Daarmee werkte Libië ook als een soort bufferzone, de grijze zone tussen het liberale Europa en de meer fundamentalistische islam. Maar Hillary Clinton en President Obama besloten om Gadaffi bij het oud vuil te zetten toen ze Libië bombardeerden ten gunste van een overname door de Moslimbroeders. Niet ontoevallig is Libië nu een populaire doorvoerhaven naar Europa geworden voor miljoenen Afrikaanse ‘vluchtelingen’.

Rond ongeveer dezelfde tijd implodeerde Syrië. Alweer werd een seculiere, democratische, prowesterse leider Bashar al-Assad gedumpt ten gunste van een door de Saoedi’s gesteund ISIS en de Moslimbroeders. Vandaag is Syrië een bron van vluchtelingen die Europa volstromen.

Tot slot, Turkije. De Amerikaanse steun aan Turkijes islamistische President Erdoğan rond het verhaal af door hem de ooit door Kemal Atatürk gestichte Turkse seculiere democratie van binnenuit te laten verroesten—de enige en laatste democratie in een land met een moslimmeerderheid. Terwijl Erdoğan nu de Gülen-beweging beschuldigt van een grootschalige coup, ligt het veel meer voor de hand dat Erdoğan de coup zelf in scène heeft gezet om Turkije van zijn laatste seculiere, democratische elementen te zuiveren. Een zelfverklaard bewonderaar van Hitlers Derde Rijk lijkt Erdoğan Hitlers voetstappen te volgen in zijn eigen klim naar de macht.

De verovering van Europa

Kortom, alle door de VS geleide inspanningen in het Midden-Oosten hebben uiteindelijk tot de opoffering van Europa’s regionale veiligheid geleid, waardoor het nu hoogst kwetsbaar is voor een door de Turken geleide, door de Saoedi’s gefinancierde islamitische invasie. Europa kan zich beter voorbereiden op oorlog, of op een eigen „regime change”. Toevallig is Saoedi-Arabië al bezig Amerikaans militair materiaal ter waarde van $130 miljard dollar uit te proberen, aan hen verkocht door Hillary Clinton en President Barack Obama. De aanhoudende oorlog van de Saoedi’s in Jemen lijkt namelijk niets anders dan een proef-oorlog om soldaten op te leiden en materieel te testen.

Evenzo pronkt Turkije, nadat het de gehele internationale gemeenschap voor de gek wist te houden een betrouwbare NAVO-bondgenoot te zijn, toevallig met het op één na grootste NAVO-leger achter de VS. Geen wonder dus dat er wordt gesproken over een leger van de Europese Unie. Maar Europas leiders zijn ofwel te laat, te naïef of te incompetent om iets te doen aan wat komen zal. Als Europa deze eeuw overleeft dan zal dat niet zijn vanwege haar politici, maar vanwege de wil van haar volk om te vechten.

Misschien zullen Amerikanen binnenkort ook hun eigen regime change krijgen. Als de Amerikanen Donald J. Trump als hun President kiezen, kan hij zijn heerschappij misschien beginnen door de meest prominente politieke architect en militaire strateeg, Henry Kissinger, op te hangen wegens hoogverraad.

„Iedereen die onze vijand niet bij naam kan noemen is niet geschikt om ons land te leiden. Iedereen die de haat, de onderdrukking en het geweld van de radicale islam niet veroordeelt, ontbeert de morele helderheid om als onze President te dienen.”—Donald Trump, Youngstown (Ohio), 15 augustus 2016.