Een voltooid leven? Hoe de politiek een einde maakt aan onze sociale zekerheid

Mensen geven meer dan de helft van hun totale zorgkosten uit na hun 65ste jaar, het grootste deel daarvan zelfs in de laatste maanden. Maar door de toenemende vergrijzing stijgen de uitgaven van zorgverzekeraars dus explosief. Hun aandeelhouders zouden veel meer kunnen verdienen wanneer kwakkelende bejaarden vrijwillig zelfmoord zouden plegen. Daarom dringt de politiek aan op euthanasie na een “voltooid leven”.

U bent te duur

Jaren geleden vroeg een Poolse vriendin me of we in Nederland onze bejaarden écht zomaar tot euthanasie dwongen. Alsof we ouderen van boven de zeventig zomaar de gracht in flikkerden. Ik moest enigszins verbaasd verdedigen dat euthanasie heus vrijwillig was en alleen na lang beraad bedoeld voor ongeneeslijk zieken. Maar de politiek komt nu met plannen die haar doemscenario wel erg dichtbij brengen.

We zouden ons allemaal moeten schamen voor de samenleving die we zijn geworden. Voor bodemloze putten als de massa-immigratie, de multiculturele samenleving of de vluchtelingenopvang is er altijd genoeg geld geweest. Toenmalig wethouder van Amsterdam Lodewijk Asscher verbraste zonder omkijken 600 miljoen Euro belastinggeld aan onrechtmatige uitgaven en kreeg het vicepremierschap cadeau. Maar voor ouderen is er nu geen geld meer. Dus moeten ze dood.

De politiek zal het nooit zo bot verwoorden en komt daarom met deftige eufemismen als “speciale behandeling”, oftewel euthanasie voor mensen van alle leeftijden die hun leven zogenaamd zouden hebben afgerond. Aktion T4 noemden de Nazis het. Bent u langdurig ziek? Lijdt u aan ernstige ouderdomsziekten? Gefeliciteerd, uw leven is af. Met uw vrijwillige hemelvaart bespaart de zorgverzekeraar tot minstens 60% op uw zorgkosten.

Het lokkertje

Bovendien bespaart uw euthanasie de overheid ook op het pensioen dat niet meer hoeft te worden uitbetaald, want waar dacht u nou echt dat de tienduizenden gratis woningen voor vluchtelingen en asielzoekers van werden betaald? Simpel, met geld dat niet aan bejaardenzorg wordt uitgegeven. Het feit dat onze ouderdom nu op de onderhandelingstafel ligt is best een schokkende wending in de ontwikkeling van het Westen.

Regressie heet het, achteruitgang in normaal Nederlands. Van oudsher was een langer leven namelijk één van de lokkertjes waarmee de industriële bourgeoisie de arbeidersklasse aan zich bond. Gelijke kansen, beter onderwijs, betaalbare zorg, welvaart en een langer leven voor iedereen waren de drijfveren van westerse beschaving die de rest van de wereld inspireerde om ons voorbeeld te volgen.

Niet meer. We zijn het internationale lachertje geworden. Bejaarde vluchtelingen staat bij aankomst straks geen beter leven, maar een euthanasieprik te wachten. De politiek maakt als gevolg van haar eigen wanbeleid gehakt van onze verworvenheden. Langer leven zal binnenkort zijn voorbehouden aan mensen die op eigen kracht gezond blijven. Zieken en zwakkeren worden afgeschreven.

Sociale zekerheid

Komt er soms een einde aan de sociale zekerheden waar de arbeidersbeweging vorige eeuw voor heeft gevochten? Als de staat onze gezondheid op hogere leeftijd niet meer wil of kan garanderen, hoe zit het dan met pensioen en werkloosheid? Volgens professor Gerald Domhoff van de Universiteit van Californië hebben we, contra-intuïtief, onze sociale zekerheden ooit te danken gehad aan dezelfde grote bedrijven die ze nu weer de nek proberen om te draaien.

Begin jaren dertig van de vorige eeuw introduceerden grote Amerikaanse bedrijven eigen pensioenplannen. Ze deden dat in eerste instantie uit angst voor algemeen pensioen voor alle werknemers van boven de zestig (de Townsend-beweging). Later zouden bedrijven pensioenen uit concurrentieoverwegingen gaan omarmen, omdat ze zodoende de beste werknemers aan zich konden binden. Voor wat hoort wat.

De bedrijven accepteerden ook nationale werkloosheidsuitkeringen waarvoor zowel de werkgever als de werknemer hun aandeel betaalden. In Amerika kwam er tot voor kort nooit een landelijk verplichte zorgkostenverzekering. Maar op beide continenten zien we nu dat alle sociale verworvenheden zijn begonnen af te kalveren. Volgens Domhoff zijn grote bedrijven bang geworden voor de macht die overheden via sociale zekerheid kunnen uitoefenen.

Domino

Zodoende zet ook de uitholling van de zorg zich voort. Na landen als Duitsland, Japan en Italië heeft Nederland één van de oudste bevolkingen ter wereld. Op de lijst met 230 landen staan we qua gemiddelde leeftijd op plaats 22, dus in de top 10% en nog vlak onder het EU-gemiddelde. De reden dat we nog niet veel hoger op de lijst staan, is omdat we zoveel jonge asielzoekers hebben binnengelaten en omdat allochtonen meer kinderen krijgen.

Met zo’n sterk vergrijzende bevolking krimpt het economische draagvlak voor ouderenzorg, want die wordt net zoals in een piramidespel grotendeels betaald door de jongere generaties. Terwijl de demografie in de jaren vijftig nog bijna acht werkenden per gepensioneerde telde, zijn dat er nu nog maar vier en worden het er binnenkort twee. De vraag die ook een rol gaat spelen is waarom jonge, veelal islamitische allochtonen voor bejaarde blanke ongelovigen zouden willen blijven betalen?

Niet gek dus dat pensioenfondsen af willen van de uitkeringsbelofte. Ze weten dat het geld opraakt. Als in een dominospel zal bij gebrek aan economische draagkracht de ene na de andere vorm van sociale zekerheid beginnen te sneuvelen. Ook de politiek weet dat allang en heeft meerjarenplannen klaarliggen om het volk er op tactische momenten gedoseerd over te informeren. Nu komen ze dus met euthanasie voor een “voltooid leven”.

Vergane glorie

Als we de trend doortrekken, eindigt het met een hele generatie in de greppel. Dat is namelijk de ware betekenis van de participatiemaatschappij. In plaats van lieve zachte woordjes zou de politiek het volk eens de bittere pil moeten durven presenteren. Dan kunnen we zelf kiezen of we ons stilletjes willen laten uitdoven, of dat we toch nog één keer in opstand komen tegen een wereld die ons heeft afgeschreven.