Schaf de multiculturele samenleving af! Een koude rauwkostsalade

Waargebeurd verhaal: in het jaar 1002 zeilden ongeveer 160 IJslandse Vikingen met Erik de Rode via Groenland naar het huidige Canada. Zijn zoon Leif trok met bemanning verder door naar het zuiden en belandde in Vinland, waar hij vijf eeuwen voor Columbus Amerika bereikte. Ze stootten er op negen lege kano’s. Die hielden de Vikingen voor een vredesteken en namen zodoende een kijkje. Voor het eerst in de geschiedenis stond de blanke Europeaan oog in oog met indianen, de Esquimaux:

“Ze waren kleine mannen, ziek uitziend, met het haar op hun hoofd in de war; ze hadden grote ogen en brede jukbeenderen.”¹

De Vikingen en de stomverbaasde Esquimaux dreven een tijdje handel met elkaar, totdat een stier, die de Vikingen op hun schip hadden meegebracht, op de indianen afstoof en ze wegjoeg. Drie weken later kwamen ze pas terug naar het Vikingkamp. Ditmaal met een kanovloot. Luid joelend vielen de Esquimaux hun vijand aan met katapulten, pijlen en ander wapentuig.

De xenofobe indianen haatten de Vikingen alleen maar vanwege hun huidskleur, zouden we nu zeggen. De sterke noorderlingen vochten terug met hun ijzeren zwaarden en schilden, maar omdat ze veruit in de minderheid waren, moesten ze op de vlucht slaan. Een Vikingvrouw die het zag gebeuren snauwde de mannen daarop toe:

“Waarom vluchten jullie voor zulke waardeloze schepsels, dappere mannen die jullie zijn, terwijl jullie ze ook gewoon kunnen afslachten alsof het vee is! Geef mij maar een wapen, ik denk dat ik beter vecht dan jullie allemaal!”²

Een calvinistische droom

Het was een calvinistische droom. Iedereen gelijk en de Koning nog ietsje meer. Maar de geschiedenis leert dat multiculturele confrontaties ondanks periodes van vrede altijd in bloedvergieten eindigen. Dat gold ook voor grote beschavingen als het Ottomaanse Rijk, het Romeinse Rijk en het Oude Egypte. Hun bewoners kenden alle huidskleuren, spraken tig talen en beoefenden vele religies. Toch gingen de rijken in vlammen op.

De multiculturele samenleving is een historische misvatting die telkens weer opduikt in de hoofden van onwetende politici. Want als je zoals eind jaren zeventig de halve Surinaamse bevolking in de Amsterdamse Bijlmer dumpt om er vervolgens nooit meer naar om te kijken, waar ben je dan helemaal mee bezig? Zulke stadsplantages houden hooguit de criminaliteit binnen de groep, maar verrijken niemand.

Zoals er voor de Vikingen destijds geen plaats was in Amerika, zo is er nu ook geen plaats voor islam in Europa. Als een wolf in schaapskleren blijkt de gedroomde ‘Europese islam’ een geïslamiseerd Europa. Zeker, er leven genoeg vrijzinnige moslims in de wereld, maar zij zullen de islam nooit hervormen, omdat de hervormers net als de rest van ons doodsbang zijn voor terroristen. Dus zwijgen ze.

Rauwkostsalade

In plaats van een smeltkroes blijkt de westerse multicultuur een rauwkostsalade. Iedere minderheidsgroep leeft in zijn eigen wereldje, blijft de eigen taal spreken en mag zelfs een eigen rechtssfeer uitoefenen, met als gevolg dat steeds meer moslimvrouwen aan de imam om een scheiding moeten vragen in plaats van aan de Nederlandse rechter.

Maar eigenlijk gaat het er niet eens om hoe goed allochtonen zich integreren. Het Europese multiculturalisme is ook een economische truc om allerlei minderheden handig uit te buiten. De multiculturele samenleving geeft een rijke autochtone elite het gevoel betere mensen te zijn, terwijl ze achter de schermen toch een koloniale levenswijze in stand houden.

Tot slot zet multicultuur de sociale cohesie op het spel die voor onze economische overleving van allergrootst belang is. We spreken elkaars talen niet. We delen elkaars tradities niet. De sterk verschillende normen en waarden komen steeds vaker en harder met elkaar in botsing. Het is een recept voor sociale wanorde waar extremisten straks gemakkelijk gebruik van zullen maken.

Verlengminuten

We leven in de verlengminuten van de westerse beschaving. In de verte zien we Merkels kanovloot al aankomen: de tientallen zo niet honderden miljoenen mensen die hun hebben en houden hebben verkocht om naar Europa te ‘vluchten’, op zoek naar gratis welvaart. Misschien moeten wij, net als de Esquimaux, de indringers gewoon maar eens wegjagen.

1J. Sephton, vert., The Saga of Erik the Red. (Icelandic Saga Database, 1880), hfdst. 10, http://www.sagadb.org/eiriks_saga_rauda.en.

2Ibid., hfdst. 12.