Johannes MK (nl)

“Wat is de zin van het leven?” Die vraag klopt niet, omdat het leven geen zin heeft. Het leven is zin. Een zin in het leven is bovendien niet iets wat je voor jezelf opeist, maar dat wat je anderen gunt. Het leven gunt het universum zijn zin. We scheppen zin door plaats voor zin te maken. De zin vecht tegen een tegengestelde kracht die het moet wegduwen—de tegenzin. Het leven is die wegduwende kracht. Dat het leven zinvol is, suggereert een vrije wil om die zin vorm te geven. Immers, wat voor zin valt er te ontdekken in een zuiver deterministisch universum zonder een vrije wil? Indien het universum inderdaad deterministisch zou zijn, moeten we ons erover verwonderen waar dan het idee van een vrije wil vandaan komt. Hoe kan iets wat geen vrije wil zou bezitten op het idee komen dat er toch zoiets als een vrije wil zou bestaan?

De ondergang van het Westen luidt zijn wedergeboorte in 1. Inleiding Sinds het Europese koloniale tijdperk opende globalisering de wereldmarkten voor westerse consumptie en technologie. Maar omdat westerse bevolkingen, deels door druk van buitenaf, vergrijzen, stagneren of zelfs krimpen, maken de armen van de wereld zich in de 21 ste eeuw dankzij moderne transport- en communicatiemiddelen op om met tientallen miljoenen tegelijk naar het Westen te trekken. De economieën van hun thuislanden in Afrika, Azië, Latijns-Amerika en het Midden-Oosten bewijzen niet in staat te zijn om hun explosief groeiende bevolkingen van een zinvolle toekomst te voorzien. Omgekeerd vluchten westerlingen in politiek correcte naïviteit, alcohol, drugs of consumentenhedonisme, terwijl zowel links als rechts in de privésfeer de volksverhuizingen veroordeelt. Zolang westerlingen het nog kunnen betalen, houden ze zichzelf voor de gek dat alles heus weer goed zal komen. Maar ondanks westers zelfbedrog luidde de S...

Buiten het Westen gunt geen enkel werelddeel haar inwoners het recht op een vrije mening, geloofsvrijheid, gelijke behandeling en een democratische staatsinrichting. Maar rechten zijn niet absoluut. Ze bestaan enkel bij de gratie van de mensen die de bijbehorende lasten dragen. Dankzij westerse welvaart gunnen we onze rechten zelfs mensen die ons haten. Maar deze superioriteit leidt snel tot een blinde arrogantie die armere volkeren, die zich de westerse waarden simpelweg niet kunnen veroorloven, schoffeert. We nemen die schoffering dagelijks waar, zoals wanneer EU-leiders Claude Juncker of Martin Schulz vingerwijzend Oost-Europese landen van conservatievere waarden beschuldigen. Juncker en Schulz zien hun ivoren toren niet.

De vraag of het leven zin heeft houdt mensen bezig sinds mensenheugenis. In de Nederlandse taal stellen we die vraag op meerdere manieren. Wat is de zin van het leven? Heeft het leven zin? We stellen deze vraag eveneens binnen een persoonlijke context. Wat is de zin van mijn leven? Heeft mijn leven zin? Beiden typen vraagstelling doelen op een zin die buiten het leven om bestaat. Is zin een kenmerk van het leven, dan kan het dat zinsattribuut verwerven of kwijtraken. De vraagsteller heeft zijn zin-als-attribuut in ieder geval niet ontdekt; de zin staat (nog) los van zijn leven.

De lagelonenindustrie bepaalt de grenzen van het Westen Migratie is van alle tijden, maar de afgelopen halve eeuw aan massamigratie naar Europa is historisch gezien de uitzondering op de regel. We zijn allemaal afstammelingen van migranten, maar de meesten van ons stammen niet af van illegale migranten. De miljoenen Europeanen die met de Holland-Amerika Lijn van Amsterdam naar New York trokken, vulden een economische vraag in. Ze werden bij aankomst verwerkt op Ellis Island, waar ze moesten slagen voor een medische keuring en een intelligentietest. Vielen de gelukszoekers af, dan werden ze zonder pardon per eerstvolgende boot weggestuurd.